Epilogue

8 2 0
                                    


She's a coward and she's aware of that. 

She had a lot of mistakes from the past,  but she can say that she learned from all of that.

2 years had passed,

And a lot of things happened.

She cried,

But still continue to stand.

Until finally,

She understand.

"Love is not something we should find.

Because love is the one who will find us when the right time comes."

------

Epilogue

I was sitting here in the visitor's lounge area as I wait for that person. I got bored so I fished my phone on my bag and read a story instead as I wait.

I visited my account in this online story community where we can post stories and read other's works for free. I smiled upon seeing some people added the story I wrote months ago.

Well,  it's not that my story is famous or like that.  I only have a hundred reads but still it's a lot for me.  I only find it amusing everytime I see some new accounts giving my story a try despite of being anonymous in this site. 

Anonymous. I can't help but grin thinking about that. 

Malapit na akong malunod sa binabasa ko ng biglang mag ring ang telepono ko indicating that someone is calling me right now. 

I hurriedly exit the app where I am reading and saw the name registered in the scresn

*Calling Mi Amore♡*

I cringe upon seeing how he named himself in my contacts but I kinda like it a bit. Natatawa kong pinindot ang answer button and act as if I was mad. 

"Problema mo?" Pambungad ko sa kausap

"High blood ka na naman.  Meron ka ba? hahaha" Pang asar na tanong ng nasa kabilang linya.

"Ewan ko sayo!" Naiinis kong sagot sa kanya.  Kung minsan hindi ko rin alam kung paano ko nakakausap ang isang ito.  Madalas kasi puro kalokohan ang nasa bibig nitong taong ito.

"Aww..  Wag na gagalit si my loves. I'm just waiting for the elevator nalang.  I know na namiss mo ko hmmm.  Love you"

Hindi ko mapigilan ang mapatawa sa kinauupuan ko. Malanding ito lagi nalang nagpapakilig.

I said okay and ended the call. Sa 39th floor pa manggagaling ang taong iyon so I think it will take him 15 minutes before coming here.  Sabay sabay kasi ang labas nila so I therefore conclude na mahihirapan siya sumakay ng elevator.  Hindi rin naman niya pipiliing maghagdan. And it's not a big deal kung maghihintay ako sa kanya.  Siya nga antagal naghintay sa akin e. 

You'll also like

          

While waiting on him, napabisita ako sa inbox ko dahil ngayon ko lang napansin na may mga messages pala akong hindi nabasa. 

I was busy scrolling throughout my inbox when my brows furrowed in a certain message. 

Napaisip ako ng malalim bago biglang napatawa ng maalala kung kaninong text thread iyon. 

I read the conversation from the start and scrolled down while scanning it with my amused eyes and smiling lips. 

Hindi ko maiwasan ang mangiti ng maalala ang palitan namin ng text noong mga panahon ito at mapangiwi sa bawat reply ko dito. 

Masyadong halata na kulang ako sa lambing back skills lol.

I was giggling as I realized how naive and amusing I am 2 years ago when someone kissed me on my cheeks. Agad akong napalingon dito at walang sabi sabing hinampas ang braso nito. 

"Ang brutal mo talaga!" Bulong nito na hindi nakawala sa pandinig ko. 

"At grabe ka sa PDA! Andaming tao o?" Galit kong bulyaw dito na tinawanan lang nito. 

"I can't help it.  Ang cute mo kanina habang nakangiti ka sa phone mo. By the way, bakit nga pala parang ang saya saya mo habang nag po-phone?" He grabbed my bag as he asked me at iginaya ako sa parking lot where his car is parked. 

"Wala may nabasa lang kasi ako!" I smiled at him at dumiretso agad sa passenger seat ng kotse nito pagkakita ko rito. He already knew na mauuna agad ako sa kotse kaya inunlock niya agad ito.

I settled myself in the passenger seat as I wait for him dahil bigla siyang kinausap muna ng guard. 

Napabalik ang tingin ko sa phone at napansin kong nasa dulo na pala ako ng text conversation na binabasa ko. 

Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Wala na akong nararamdaman.  Wala na yung sakit, pagkalito, pagkadismaya at ang pagsisisi

I didn't even realized that I still haven't deleted this conversation after these years. 

Napatingin ako sa labas at sakto namang nakatingin sa direksyon ko ang lalaking nag mamay-ari ng kotseng ito.  Kumaway ito na para bang isa siyang artista at ako naman ang tagahanga niya.  Ginaya ko siya at kumaway pabalik sa kanya kaya kitang kita ko ang pagngiti niya.  Ang pagsingkit ng mga mata niya at paglabas ng dimples niya sa kanang pisngi. 

My heart beats erratically with that sight. I will never get tired seeing those smiles.  My Cloud's smile.

I shift my glance on my phone napagdesisyonan ko ng gawin ang matagal ko na dapat ginawa ngunit nawala na rin sa isip ko. 

Are you sure you want to delete this message?

Cancel                      Delete

CuriosityWhere stories live. Discover now