Interretamikoj

81 3 0
                                    

Post manĝi, la unua afero, kiun mi faras matene, estas saluti miajn amikojn en Telegram. Telegram estas babilejo, kaj preskaŭ ĉiuj miaj Esperantistaj amikoj uzas ĝin. Telegram funkcias per laŭtemaj grupoj, al kiuj homoj povas libere aliĝi. Iu ajn povas krei grupojn, kaj pro tio iu amiko kreis grupojn por la homoj, kiuj ŝatas min. En tiu grupo, mi rakontas la interesajn kaj gravajn aferojn, kiuj okazis al mi.

Nuntempe, preskaŭ ĉiuj miaj amikoj estas alilandaj Esperantistoj. Mia nuna vivo estas tiel, ke aŭ mi estas en laborejo, aŭ mi devas veturi, aŭ mi estas tro laca kaj devas ripozi hejme. Mi elspezas la malmultan tempon, kiu restas al mi uzante la lingvon, kiun mi plej ŝatas. Ne estas multe da aferoj en Esperanto, sed sufiĉas por mi. Ne estas multe da homoj en Esperantujo, sed mi jam havas per ĝi pli da amikoj ol mi iam ajn havis.

Tute ne ĝenas min ne havi amikon, kiu loĝas proksime. Por kio havi tion? Por festumi kaj drinki? Ve! Mi malamas tion. Por babiladi? Babiladoj lacige bruas, kaj esence, ili aĉas. Interretaj skribaj konversacioj estas multege pli bonkvalitaj ol voĉaj. Skribe, homoj havas tempon por pensi antaŭ ol respondi, interesitaj homoj povas aliĝi al konversacioj, malinteresitaj homoj povas fuĝi, kaj je la fino, teksto restas por postaj relegoj.

Mi mem preferas konfesi miajn problemojn al amikoj de la interreto. Ili ne povas diskonigi miajn dirojn al familianoj aŭ al homoj kiuj vivas tro proksime. Ili konas nur tion, kion mi diras al ili, do mi povas pli facile analizi iliajn respondojn. Kiam mi mesaĝas al ili, ili havas neniun devigon pri respondo, kaj faras tion nur bonkore. Kaj honeste, la diverseco de opinioj de Esperantistaj amikoj estas pli granda kaj valora ol tiu de mallongdistancaj amikoj, kiuj havus multe pli similajn vivojn.

Do kial provi trovi amikojn apud mi, kiam tio multe pli facilas kaj bonas per la interreto? Mi vidas neniun bonan kialon... Nu, kiam mi estis studanto, amiko en la sama lernejo povis esti utila kiam mi longe estis en malsanulejo, tiu amiko povus fari notojn pri ĉiuj kursoj, kiujn mi maltrafis.

La sola bona kialo por viandmonda amikumado eble estus, ke iu el tiuj amikoj iĝus koramiko. Mi povus tuŝi tiun personon. Tiu povus tuŝi min. Ni estos tie por la alia. Ni povus fari intimajn aferojn. Ni povus loĝi kune kaj helpi la alian pri ĉiutagaĵoj. Mi povus helpi pli ol mi iam ajn estis helpita. Certe mia vivkvalito estus pli bona, kaj mi povus igi iun feliĉega.

Sed trovi koramikon per apudvizaĝa babilado postulas tiom da laboro! Kaj tio ŝajnas tre neefika ĉar tio neniam funkciis por mi. Ĉio estus pli simpla se miaj Esperantistaj amikoj loĝus apud mi. Aŭ pli bone: se ĉiuj homoj apude lernus Esperanton! Per Esperanto mi sukcesus alparoli homojn, ili volus paroli kun mi, kaj multe pli probable iu el ili interesiĝus pri mi.

Juna amserĉado per EsperantoWhere stories live. Discover now