"Είσαι η Νίνα μου!"

                                    

                                              


                          
Η Νίνα άνοιξε με κόπο τα μάτια της, λες και προσπαθούσε να ξυπνήσει από έναν τρομερό εφιάλτη. Το κεφάλι της βαρύ από τα φάρμακα που της είχαν χορηγήσει και με κόπο κατάφερνε να ξεχωρίσει αν βρισκόταν στον εφιάλτη του ονείρου της ή στον εφιάλτη της πραγματικότητας. Τελικά ήταν όλα αλήθεια. Δεν ήταν ένα κακό όνειρο, πράγματι όλα αυτά της είχαν συμβεί. Η λιποθυμία της μόλις τελείωσε ο αγώνας, η αίσθηση του ποδιού της να χάνεται αμέσως μόλις της χορήγησαν το αντίδοτο για την κωδείνη, οι φρικτοί πόνοι στη μέση όσο βρισκόταν στον μαγνητικό τομογράφο κι ύστερα ο νευροχειρούργος να της ανακοινώνει ότι πρέπει να μπει εσπευσμένα στο χειρουργείο για να μην μείνει παράλυτη. Δίχως να νιώθει έτοιμη να αντιμετωπίσει την φρικτή πραγματικότητα, η Νίνα σφράγισε και πάλι τα βλέφαρά της, κάνοντας μια προσπάθεια να ξανακοιμηθεί.
                          
Κι όμως, ο εφιάλτης δεν σταματούσε εκεί. Με το που έκλεισε τα μάτια της, το μυαλό της Νίνας άρχισε να κατακλύζεται με όλες εκείνες τις εικόνες που είχαν ακολουθήσει μετά το χειρουργείο. Τα ουρλιαχτά της προς τον Άλεξ για να την αφήσει μόνη, ο Άλεξ να αρνείται, η ίδια να φωνάζει χειρότερα και τελικά ο Άλεξ να χτυπά την γροθιά του στον τοίχο και να φεύγει. «Τί έκανα;», μονολόγησε μέσα από τα κουρασμένα της χείλη. «Όχι, δεν γίνεται να το έκανα αυτό!», συνέχισε μην πιστεύοντας την παράλογη αντίδραση τους εαυτού της και έκανε να κουνήσει τα πόδια της για να σηκωθεί. «Πρέπει να τον βρω. Πρέπει να του ζητήσω συγνώμη.», έλεγε αλλά το σώμα της δεν μπορούσε να κουνηθεί από το κρεβάτι. Η μέση της πονούσε φρικτά, το αριστερό της πόδι της ήταν νεκρό, το ίδιο και το δεξί της χέρι. «Το δεξί μου χέρι;», αναρωτήθηκε έντρομη και άνοιξε απότομα τα μάτια της. Γεμάτη τρόμο στράφηκε προς τα εκεί για να δει γιατί δεν μπορούσε να το κουνήσει και τότε τον είδε. Ο Άλεξ είχε αποκοιμηθεί επάνω του, κάνοντάς το να μουδιάσει από τον αγκώνα και κάτω. 

                          
Τελικά ήταν εκεί. Δεν είχε φύγει, όσες φορές κι αν του φώναξε να το κάνει. Όπως και τότε που είχαν πέσει στο κρεβάτι θυμωμένοι και του είχε απαγορεύσει να την αγκαλιάζει, έτσι και τώρα ο Άλεξ είχε κάνει ακριβώς το ίδιο. Την είχε αγνοήσει εντελώς, περιμένοντάς την να αποκοιμηθεί για να κάνει το δικό του. «Αχ, Άλεξ.», είπε αναστενάζοντας  κι ύστερα άπλωσε το χέρι της να του χαϊδέψει τα μαλλιά. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της καθώς έσκυψε να τον φιλήσει στο μέτωπο και, σαν να κατάλαβε το άγγιγμά της, ο Άλεξ κούνησε το κεφάλι του ξυπνώντας απότομα.