Φοβάμαι

                                    

                                              


                          
Το αυτοκίνητο του Άλεξ πάρκαρε έξω από το σπίτι της Νίνας, πιο άτσαλα και πιο πρόχειρα από ποτέ. Είχε καβαλήσει σχεδόν ολόκληρο το πεζοδρόμιο κι αυτό για να είναι η πόρτα του συνοδηγού όσο πιο κοντά γινόταν στην είσοδο, ώστε να μην διανύσει η Νίνα μεγάλη απόσταση μέχρι την πόρτα. Από την ημέρα της εγχείρισης της είχαν περάσει μόλις τέσσερα 24ωρα. Η μέση της είχε αρχίσει να παρουσιάσει σαφή βελτίωση, όμως η θεραπεία του ποδιού εξακολουθούσε να προχωρά με ρυθμούς χελώνας. Όπως και η βάδισή της άλλωστε. Η Νίνα είχε μεν καταφέρει με τη βοήθεια των γιατρών να στηριχθεί επιτυχώς για λίγα δευτερόλεπτα και στα δυο της πόδια, όμως η βάδισή της θα επανερχόταν πολύ αργότερα. Προς το παρόν έπρεπε να καταβάλει τεράστιο κόπο για να διανύσει υποβασταζόμενη από κάποιον άλλον μια απόσταση όχι μακρύτερη των πέντε μέτρων. 
                          
«Πιάσε τα χέρια μου για να σε τραβήξω έξω από το αυτοκίνητο.», της είπε ο Άλεξ με το που άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού. Η Νίνα τον κοίταξε έντρομη, μοιάζοντας να θεωρεί αυτό που της ζητούσε το λιγότερο ακατόρθωτο.

                          
«Άλεξ, φοβάμαι.»
                          
«Δεν πρόκειται να πονέσεις γιατί δεν θα βάλεις δύναμη. Μόνο θα με κρατήσεις, τίποτα άλλο.»
                          
«Κι αν πέσω;»
                          
«Δεν θα πέσεις.», την διαβεβαίωσε και στη συνέχεια έσκυψε λίγο ώστε να μπορέσει να την κοιτάξει στα μάτια. «Αλλά και να πέσεις, τί σε νοιάζει; Αφού στην αγκαλιά μου θα βρεθείς.», συμπλήρωσε με χαμόγελο, κλείνοντάς της το μάτι. Η Νίνα χωρίς να το θέλει έβαλε τα γέλια. Μετά την περιπέτειά της, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Άλεξ και η μητέρα της άκουγαν το γέλιο της. Σχεδόν αμέσως όμως σοβάρεψε και κοίταξε τα χέρια του Άλεξ που την περίμεναν να κρατηθεί από πάνω τους για να βγει από το αυτοκίνητο. Ύστερα πήρε μια βαθειά ανάσα, τα κράτησε με δύναμη όπως της είχε πει και με το που την τράβηξε έξω από το αυτοκίνητο, ο Άλεξ την άρπαξε με προσοχή από τους ώμους για να την συγκρατήσει.
                          
«Είδες που δεν έπεσες;», της είπε κρύβοντάς την στην αγκαλιά του και χαρίζοντάς της ένα φιλί στο μέτωπο. Η Νίνα χαμογέλασε δειλά κι ύστερα στράφηκε αμήχανα προς τη μητέρα της που μόλις εκείνη τη στιγμή έβγαινε από το αυτοκίνητο.
                          
«Μαμά, τα πράγματά μου...»
                          
«Κυρία Ελευθερία, μην τη σηκώνετε, είναι βαριά.», φώναξε ο Άλεξ μόλις είδε την κυρία Ελευθερία να προσπαθεί να βγάλει από το πόρτ-παγκάζ τη βαλίτσα της Νίνας. «Να ανεβάσω μια στιγμή επάνω την Νίνα και θα κατέβω να την πάρω εγώ.»