Η τελευταία πράξη της ζωής μου - Μέρος Α'

                                    

                                              


                          
Η είσοδος του αμφιθεάτρου ήταν κατάμεστη από κόσμο. Όχι τόσο από θεατές που περίμεναν να βγάλουν εισιτήριο, (γιατί η ώρα ήταν ακόμα 14.00 και η διοργάνωση ξεκινούσε στις 18.00), όσο από υποψηφίους. Άντρες και γυναίκες χορευτές που διεκδικούσαν μια θέση στις κατηγορίες: 1x1, 2x2 και 5x5 All Styles βρίσκονταν εκεί με τα σακίδιά τους, περιμένοντας να επιβεβαιωθεί η εγγραφή τους και να τους επιτραπεί η είσοδος στα αποδυτήρια. Οι ομάδες που θα διαγωνίζονταν σε κάθε κατηγορία ήταν 16 τον αριθμό. Μία θέση άνηκε δικαιωματικά στους περσινούς νικητές της κάθε κατηγορίας, 10 θέσεις έπαιρναν οι απεσταλμένοι των καλύτερων breakdance ομάδων της χώρας και οι τελευταίες 5 θέσεις θα καλύπτονταν από όσους περνούσαν με επιτυχία τα προκριματικά. Κι αφού ο Άλεξ με την Νίνα δεν άνηκαν σε κάποια ομάδα ώστε να μπορούν να δηλώσουν έτσι συμμετοχή, βρίσκονταν αυτή τη στιγμή εκεί για να διεκδικήσουν στα προκριματικά μία από τις 5 θέσεις της κατηγορίας 2x2 All Styles.
                          
«Πώς είσαι;», την ρώτησε η Τζίνα, βλέποντας την να κοιτά σαν χαμένη τον κόσμο γύρω της. Ο Άλεξ στεκόταν δίπλα της στην ουρά κρατώντας την τρυφερά από το χέρι, ενώ από την άλλη μεριά βρισκόταν ο Μάρκος που είχε έρθει κι αυτός μαζί τους για συμπαράσταση.

                          
«Καλά.», απάντησε η Νίνα ξερά και μονολεκτικά, δίχως να δώσει συνέχεια στην κουβέντα.
                          
Στην πραγματικότητα όχι μόνο καλά δεν ήταν, αλλά κάτι χειρότερο από χάλια. Δεν είχε κλείσει μάτι την προηγούμενη νύχτα, και τη μία και μοναδική ώρα που είχε καταφέρει να την είχε πάρει για λίγο ο ύπνος, ένα βασανιστικό και απαίσιο όνειρο δεν την άφησε καθόλου να ξεκουραστεί. Βρισκόταν, λέει, εγκαταλελειμμένη σε μια άγνωστη πόλη και ενώ η νύχτα είχε πέσει για τα καλά, εκείνη περιφερόταν μόνη στους χωμάτινους δρόμους, μην ξέροντας πού να πάει. «Προσπάθησε να ξυπνήσεις, όνειρο είναι.», έλεγε και ξανάλεγε από μέσα της, αλλά όσο και να πίεζε τον εαυτό της να ξυπνήσει, τελικά κατέληγε να ξυπνά πάλι μέσα στο ίδιο όνειρο, στον ίδιο χωμάτινο δρόμο που βρισκόταν και πριν. Απελπισμένη από την προσπάθεια να ξυπνήσει και συνειδητοποιώντας πως έχει εγκλωβιστεί για τα καλά σε αυτή την άγνωστη και εφιαλτική πόλη, άρχισε να ψάχνει με μανία ένα ασφαλές μέρος, για να περάσει υποτίθεται εκεί τη νύχτα της. 
                          
Στη θύμηση και μόνο αυτού του απαίσιου ονείρου, η Νίνα έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό κι έστρεψε και πάλι το βλέμμα της στον κόσμο που περίμενε απ' έξω από το αμφιθέατρο, προσπαθώντας έτσι να χαλαρώσει. Όταν διέκρινε μες στο πλήθος το μοναδικό άτομο που δεν ήθελε με τίποτα να συναντήσει, τότε άρχισε το προφητικό της όνειρό να παίρνει άλλο νόημα μες στο μυαλό της. Ένα αίσθημα ανησυχίας την κυρίευσε και μάταια προσπάθησε να μην το αφήσει να διαγραφεί και στο πρόσωπό της. Η Τζίνα αμέσως παρατήρησε την ταραχή της κολλητής της και έστρεψε το βλέμμα της προς τα εκεί που κοιτούσε.